“Bijna iedereen houdt het eerst voor een slechte grap: het knalrood van het drankje Campari zou simpelweg ’luizenbloed’ zijn. Op Lanzarote gedijt de vijgencactus (dieprood). Halverwege de 19e eeuw werd deze ingevoerd uit Mexico, omdat de Europese textielindustrie dringend behoefte had aan kleurstoffen.

De Cactus Opuntia is namelijk de favoriete voedingsbodem van de cochenille. En deze enkele millimeters grote, grijswitte schildluis levert een diep karmijnrood.
De luizen worden uitgezet op de cactusbladen, voeden zich met het plantensap en vermeerderen zich. Iedere 2 tot 3 maanden worden de nieuwe neten handmatig met spatels van de stekelige vijgencactus geschraapt. Nadat ze gewassen zijn, worden de luizen in heet water gedood en daarna gedroogd en vermalen. Voor een kilo verfstof zijn miljoenen luizen nodig. Aanvankelijk leek de teelt van cochenilleluizen een grootse toekomst beschoren, maar een generatie verder was de handel voorbij door de ontdekking van het goedkopere synthetische aniline. De meeste plantages gaven het op. Het natuurlijke cochenillerood wordt tegenwoordig slechts gebruikt voor wat snoepgoed, likeuren, cosmetica en medicijnen.”

-Uit reisgids Marco Polo-Lanzarote

De rode kleur van de cochenille geeft ons kleur en warmte in de winter.
Het verven met cochenille is een zeer interessante bezigheid vanwege de veelheid van tinten die te verkrijgen zijn. Ik wil met jullie wol en zijde verven dat kan bewerkt worden met ‘shibori’.
Het ecoprinten kan gecombineerd worden met shibori .